Vivien

Prolog

    Wiatr, który porywał wiotkie ciało dziewczyny w końcu ustał. Vivien delikatnie opadła na pogrążoną w ciemnościach łąkę. Po chwili już stała, rozglądała po okolicy, ale nic nie ujżała poza egipskimi ciemnościami w powietrzu unosiła się gęsta mgła.

    Miała na sobie czarną sukienkę z jednym cienkim ramiączkiem, rozciętą z boku, widać było też, że dół sukienki został oderwany, leżał teraz na ziemi. Była to chłodna noc, więc podniosła materiał i okryła nim swoje chude ramiona. W pasie sukienki miała wstążkę lśniącą księżycowym światłem. 

    W okół niej była głucha cisza. Srebrny księżyc podkreślał słowiańskie rysy dziewczyny. W jej oczach tlił się strach, ale jednocześnie pewność siebie i wiara. Błyskały za każdym razem gdy chmury ukazywały księżyc. Jej cera była biała i mocno kontrastowała z czarnymi włosami opadającymi prosto na ramiona.

    Było ciemno i chłodno, więc szła po omacku w końcu znalazła miękki mech. Skuliła się na nim i zasnęła, drżała za każdym razem gdy usłyszała lub poczuła ruch powietrze nad sobą.

Znalazłam swoje stare zapiski, oczywiście trochę je wydłużyłam i zmieniłam ale sens pozostał ten sam. Podoba się wam? Mam pisać dalej?

Jeśli będzie dużo pozytywnych komentarzy to zrobię  oddzielną zakładkę. Jutro mam jechać do babci więc notki pewnie nie będzie. Tak więc we wtorek dodam albo recenzję i kawałek opowiadanie albo sam tutek. Piszcie co wolicie.  

Byłam przed chwilą z tatą na lodowisku i ani razu się wywaliłam a jeździłam po raz pierwszy. Nie wyobrażałam sobie nigdy jaka to może być frajda i na pewno się wybiorę jak nie z rodzicami to może z koleżankami. Wspaniała zabawa.